<<powrót – Opowieści z Narnii – omówienie lektury
W charakterystyce nie pojawiają się nagłówki zapowiadające treść, ale tutaj pokazują wyraźny układ tej formy wypowiedzi.
PRZEDSTAWIENIE POSTACI
Edmund Pevense jest jednym z głównych bohaterów powieści „Opowieści z Narnii”. Chłopiec jest starszy od Łucji, jednak młodszy od dwójki swego rodzeństwa – Piotra i Zuzanny. Nie wiemy, ile ma dokładnie lat. Bohater ten jako jedyny bardzo się zmienia pod wpływem wydarzeń.
CECHY CHARAKTERU i RELACJE ZE ŚWIATEM
Gdy poznajemy Edmunda, jest chłopcem niesympatycznym i opryskliwym. Na pewno nie ułatwia mu funkcjonowania fakt, że w domu Profesora znaleźli się wszyscy bez rodziców, a w Londynie – który był bombardowany – pozostali ich rodzice. Jako trzecie dziecko w rodzinie czuje się mniej ważny od starszego brata, zagubiony w całej tej sytuacji. Chciałby móc samodzielnie podejmować decyzje, ale jest przytłoczony troskliwością Piotra.
W czasie wizyty Edmunda w Narnii wychodzi też na wierzch jego kolejna cecha, jaką jest łakomstwo. Je ptasie mleczko bez opamiętania. Wiemy, że jest ono zaczarowane, ale z drugiej strony, czy każde dziecko częstowałoby się z taką ochotą słodyczami od nieznajomej? Drugą cechą, która ujawnia się przy tym spotkaniu jest jego chęć władzy i zemsty. Edmund czuł się upokorzony przez Piotra i chciał się na nim odegrać. Był bardzo zazdrosny o starszego brata. Po powrocie do domu Profesora Edmund śmieje się z Łucji i nie przyznaje się do swojej wizyty – sam narrator nazywa to zachowanie jednym z najgorszych w całej książce.
Edmund chce zdobyć władzę i dlatego zdradza swoje rodzeństwo. Szybko jednak orientuje się, że stanął się po złej stronie. Gdy poznaje prawdziwe oblicze Białej Czarownicy, zaczyna żałować wszystkich swoich słów wobec Piotra, Zuzanny i Łucji. Postanowia wszystko naprawić.
W ostatecznej bitwie, gdy Aslan oddaje już za niego życie, Edmund wykazuje się prawdziwym bohaterstwem. Sam atakuje Białą Czarownicę i łamie jej różdżkę, co ułatwia zwycięstwo armii Piotra. Chłopiec zostaje ranny, ale Łucja leczy go swoją miksturą.
Gdy Edmund zasiada na tronie jest już zupełnie innym człowiekiem, pełnym pokory i zrozumienia dla innych. Staje się mężczyzną poważniejszym i spokojniejszym od Piotra i „słynie z mądrych rad i wyroków, a nazywa się go królem Edmundem Sprawiedliwym”.
OCENA POSTACI
Rozumiem frustrację Edmunda, która nim kierowała. Trudno być trzecim z kolei dzieckiem, z dala od rodziców, których życie jest ciągle zagrożone. Nie wszystkie jego zachowania da się jednak usprawiedliwić trudną sytuacją. Uważam jednak, że każdy zasługuje na drugą szansę, a Edmund dowiódł, że zmienił się i zrozumiał, jakie wartości są w życiu ważne.