„Kamienie na szaniec” – geneza

<<powrót – Kamienie na szaniec– omówienie lektury

Autorem książki jest Aleksander Kamiński, który był działaczem harcerskim, a w czasie okupacji komendantem Małego Sabotażu. Był ok. 20 lat starszy od bohaterów książki, ale – co niezwykle ważne – znał ich osobiście.

26 marca 1943 roku miała miejsce akcja pod Arsenałem, której celem było uwolnienie Jana Bytnara „Rudego” z rąk niemieckich. Akcja zakończyła się sukcesem. Wskutek rany brzucha otrzymanej w czasie akcji zmarł Aleksy Dawidowski „Alek” i tego samego dnia (30 marca) zmarł też Rudy. „Zośka” stracił w ten sposób swoich przyjaciół. W tym czasie był niezwykle silnie związany z „Rudym” i nie mógł poradzić sobie z jego śmiercią. Załamał się psychicznie. Ojciec doradził mu odpoczynek na wsi i spisanie wspomnień związanych z przyjacielem. Tak powstał 20-stronnicowy maszynopis, który „Zośka” opatrzył tytułem „Kamienie rzucane na szaniec”. W maju przekazał go Aleksandrowi Kamińskiemu, który miał lekkość pióra i wykorzystał notatki do napisania książki. Warto zauważyć, że w pierwszej wersji książki nie ma informacji o śmierci „Zośki”, który zginął dopiero w sierpniu 1943 r.

„Kamienie na szaniec” to książka napisana „na gorąco”. Jest hołdem oddanym głównym bohaterom utworu, którzy potrafili pięknie żyć i pięknie umierać, mając za ideały bohaterstwo i służbę. To książka napisana dla żyjących ówcześnie młodych ludzi, mająca na celu wlać w nich nadzieję, otuchę, wskazać drogę. Została wydana w 1943 roku, do końca wojny zostało jeszcze 2 lata (o czym autor nie mógł wiedzieć).

<<powrót – Kamienie na szaniec– omówienie lektury